Ofissiz çalışanların herkesin gözünde farklı bir tasavvuru var. Ofislerde çalışan dostlarımız bizi istediğimiz kadar uyuyor, bazısı sahillerden çalışıyor sanıyor. İnanır mısınız, ailemiz bizi işsiz sanıyor! İki yıla yakındır bağırıyoruz: Bilgisayar başında gecemizin gündüzümüze karışması neredeyse normalleşiyor, paramızı alamıyoruz, uykumuzu alamıyoruz, hiçbir şeye yetemiyoruz.
Çoğunlukla sosyal güvencemiz ve sabit ücretimiz olmadığından herhangi bir hastalık ihtimali ya da beklemediğimiz bir masraf bizi dehşete düşürebiliyor. Çalıştığımız işletmeler ev içinde onlar için yaptığımız harcamaların (internet, elektrik, yemek vb.) hiçbirini karşılamıyor. Evlerde durum hiç sanıldığı gibi olmuyor: çoğunlukla evde olduğumuz için üç öğün yemek yapmak, ortalığı temizlemek, çocuk bakmak ya da bir yakınımızın bakım sorumluluklarını üstlenmek bize düşüyor. Bir de işbölümü, sorumlulukların yükünü paylaşmak karşımıza çıkıyor. Bu sorumlulukların yükü genellikle zamanı daha değersiz varsayılan kadınların üstüne kalıyor. İşletmelerin sağlayamadığı organizasyon düzensizliğinden dolayı çok çalışmak ve bir de bu işlere koşturmak zorunda kalabiliyoruz. İş bulamayacağız kaygısıyla hayatımızı düzenleyemiyor, geleceğimizi düşünemiyoruz.
Salgın sebebiyle pek çok insan evinden çalışmaya başladı. Nispeten güvenceli gibi görünen ofis çalışanları ücretsiz izinlerin, maaşlarda yapılan kesintilerin, yönetimlerin uzaktan kontrol mekanizmalarının tehdidi altında. Şimdi mücbir bir sebep dolayısıyla birçok ofis çalışanı da bizimle aynı sorunları paylaşıyor ve bunun tek bir adı var: Güvencesizlik! Artık hem ofissizler hem de ofisliler önünü göremiyor, hastalandığında ne yapacağını konuşuyor, işsiz kalmayı gün aşırı konuşuyor, kombiyi açmak için üç kere düşünüyor. COVID-19 virüsünden freelance çalışanların nasıl etkilendiklerini araştırdığımız anket çalışmamıza katılanların sadece yüzde onunun gelir kaybı beklemediğini gördük. Katılanların yarısı yeni iş bulmakta zorlandığını belirtti. Zaten ekonomik kriz ve güvencesizlik ortamında zor ayakta duruyorken şimdi yaşadığımız belirsizlik çalışanlar üzerinde artık katlanılamayacak bir hal aldı. Üstelik önümüzü görmek mümkün değil, sokağa çıkmaya başlasak bile ekonomik olarak ne zaman normalleşeceğimiz tamamen belirsiz.
Biz ofissizler her koşulda yanyana durmayı öğreniyoruz. Birbirimizin ne halde olduğunu takip ediyor, işlerimizi paylaşıyoruz. Ortak sorunlarımıza ortak çözümler üretiyor, paylaştıkça güçleniyoruz. Bize dayatılan rekabet ortamının yerine dayanışma temelli ilişkiler kuruyoruz. Ancak yaptığımız her sohbette, her atölyede önümüze çıkan bariz bir engel var: yasalar bizi görmezden geliyor, bizi güvencesiz yaşamaya mahkum ediyor. Üretimde de tüketimde de söz hakkımızın olacağı, yaşamı birlikte kuracağımız bir gelecek istiyoruz. Şimdi evlerimizde mecburen kapalı olabiliriz ama yalnız değiliz. Biz ofissizler, yasadaki boşluğu güvenceyle dolduracağız, asla yalnız kalmayacağız.
Dayanışmayla nice birlikte kutlayacağımız 1 Mayıs’lara!
Yaşasın 1 Mayıs!
